شانس چیست ؟؟            

ریچارد وایزمن از سال ۱۹۹۴ تحقیقی را شروع کرد در رابطه با شانس. این تحقیق ۱۰ سال طول کشید. او می خواست بداند چرا بخت و اقبال همیشه در خانه بعضی ها را می زند، اما سایرین از آن محروم می مانند.
وی آگهی در روزنامه های سراسری چاپ کرد. او از افرادی که خود را خوش شانس و بدشانس می دانند خواست تا با او تماس بگیرند.
۷۰۰ نفر برای شرکت در مطالعه وایزمن داوطلب شدند. طی ۱۰ سال تحقیق وایزمن بارها با آنها مصاحبه شد، زندگی شان زیر نظر گرفته شد و از آنها خواسته شد در آزمایش هایی شرکت کنند.
استاد دانشگاه هارتفوردشایر کلید خوش شانسی و بدشانسی را در افکار و کردار این افراد دانست.
او با ترتیب دادن آزمایشی سعی کرد بفهمد آیا این مساله ناشی از توانایی آنها در شناسایی چنین فرصت هایی است یا نه. او به هر دو گروه افراد خوش شانس و بدشانس روزنامه ای داد و از آنها خواست آن را ورق بزنند و بگویند چه تعداد عکس در آن هست.
به طور مخفیانه یک آگهی بزرگ وسط روزنامه قرار داده شده بود که می گفت: اگر به سرپرست این مطالعه بگویید که این آگهی را دیده اید، ۲۵۰ پوند پاداش خواهید گرفت. این آگهی نیمی از صفحه را پر کرده بود و با حروف بسیار درشت چاپ شده بود. با اینکه این آگهی کاملاً خیره کننده بود، اما افرادی که احساس بدشانسی می کردند عمدتاً آن را ندیدند، در حالی که اغلب افراد خوش شانس متوجه آن شدند.
مطالعه ریچارد وایزمن نشان داد افراد بدشاس عموماً عصبی تر از افراد خوش شانس هستند و این فشار عصبی توانایی آنها را در توجه به فرصت های غیرمنتظره مختل می کند، در نتیجه آنها فرصت های غیرمنتظره را به خاطر تمرکز بیش از حد بر سایر امور از دست می دهند.
  این روانشناس تجربی پنج معیار شخصیتی در رابطه با خوش شانس ها و بدشانس ها ارائه داد؛ سازشکاری، وظیفه شناسی، برونگرایی، روان رنجوری و جسارت. اگرچه در مورد سازشکاری و وظیفه شناسی تفاوتی بین خوش شانس ها و بدشانس ها وجود نداشت، اما وایزمن تفاوت های چشمگیری را در برونگرایی، روان رنجوری و جسارت یافت.
برونگرایی افراد خوش شانس به طور مشهودی سرتر از بدشانس ها بود. 

وایزمن عقیده داشت برونگرایی از سه طریق، معاشرت با افراد بیشتر، بهره بردن از گیرایی اجتماعی و در تماس بودن با افراد، احتمال برخورد خوش شانس ها را با پیشامدهای خوش اقبال به نحو چشمگیری افزایش می دهد. 

برای مثال افراد خوش اقبال اغلب دو برابر بدشانس ها لبخند بر لب دارند و نگاه شان بیشتر با دیگران درگیر است که به برخوردهای اجتماعی و ایجاد فرصت های بیشتر منجر می شود.برای مثال وقتی به مهمانی می روند چنان غرق یافتن جفت بی نقصی هستند که فرصت های عالی برای یافتن دوستان خوب را از دست می دهند. آنها به قصد یافتن مشاغل خاصی روزنامه را ورق می زنند و از دیدن سایر فرصت های شغلی باز می مانند. افراد خوش شانس آدم های راحت تر و بازتری هستند، در نتیجه آنچه را در اطراف شان وجود دارد و نه فقط آنچه را در جست وجوی آن هستند می بینند.
شاخص روان رنجوری میزان آسودگی یا اضطراب فرد را می سنجد و طبق یافته وایزمن، خوش شانس های مضطرب نصف بدشانس ها بودند، چون خوش شانس ها خیال شان راحت تر از بقیه است و به فرصت های تصادفی (حتی در زمانی که انتظارش را ندارند) توجه نشان می دهند.
 

علاوه بر این ریچارد وایزمن دریافت که خوش شانس ها جسارت خیلی بیشتری هم نسبت به بدشانس ها دارند.

افراد خوش شانس در زندگی پذیرای تجربه های جدید هستند. پایبندی به عرف ندارند و عاشق پیش بینی ناپذیری اند. خوش شانس ها به خودی خود بیشتر سفر می کنند، با فرصت های تازه رودررو می شوند و از موقعیت های منحصر به فرد استقبال می کنند.

البته انتظارات هم نقش مهمی در شانس ایفا می کند. افراد خوش اقبال در انتظار وقوع چیزهای بهتری هستند و با روبه رو شدن، از آنها بهره می برند. اما حتی در مواجهه با بدبیاری هم خوش شانس ها شکست شان را به اقبالی بلند تبدیل می کنند.