نام تجاری گیاه:

Lemon verbena

نام علمی گیاه:

Lippia citriodora

تاریخچه:

گیاه به لیمو با نام علمی Lippia citriodora از خانواده Verbenaceae ، گیاهی بومی شیلی، پرو و آرژانتین است.

این گیاه به سبب خواص دارویی و عطر و طعم مطبوعش به ایران وارد و در مناطقی از كشور توسط شركتهای تولید كننده ی گیاهان دارویی به‌صورت محدود كشت شد. این گیاه را نخستین بار دریاسالاری فرانسوی در حدود سال 1767 میلادی به اروپا وارد کرد و گیاه شناسی فرانسوی به نام فیلیبرت کامرسون این گیاه را Aloysia triphylla نامید.

 این گیاه به افتخار ماریا لویزا ترزا دپارما (1819-1751) همسر پادشاه کارلوس چهارم و ملکه ی اسپانیا نام گذاری شد. به همین دلیل این گیاه در اسپانیا به نام یربا لویزا و در پرتغال به نام لوسیا- لیما شناخته می شود. این اسامی نخستین بار در سال 1784 در جلد اول کتاب گیاه شناسی به زبان اسپانیایی چاپ شدند.

• یونانیان باستان به امید دیدن خواب ها و رویاهای زیبا برگ های خشک شده ی به لیمو را در بالش خود می گذاشتند.
• به لیمو در دوران باستان برای تمیز کردن و به طور خاص تمیز کردن محراب پس از برگزاری آیین های تشریفاتی و مذهبی استفاده می شد.
• در مکزیک برگ های به لیمو را به صورت سرخ کرده مصرف می کنند. همچنین برگ های به لیموی خرد شده را به سبب معطر بودن، درست پیش از سرو به برنج پخته شده اضافه می کنند.

خواص :

1- بهبود عملکرد مفاصل و ماهیچه ها

 مجله یJournal of Alternative and Complementary Medicine در سال 2011 پژوهشی منتشر کرد که اثر به لیمو بر سلامت مفاصل را نشان می داد. در این مطالعه تأثیر مکمل های غذایی مثل به لیمو روی 45 فرد داوطلب به مدت 9 هفته بررسی شد. محققان دریافتند که پس از یک دوره ی سه تا چهار هفته ای، کاهش درد کلی در مفاصل و افزایش تحرک مفاصل دیده می شود. این یافته ها نشان می دهد، گیاه به لیمو خواص آنتی اکسیدانی قوی دارد که می توان آن را همچون دارویی مکمل استفاده کرد. پژوهشی دیگر در مجله ی فیزیولوژی کاربردی اروپا در سال 2011 منتشر شد. نتایج آن پژوهش نشان داد، مصرف عصاره ی به لیمو به مدت 21 روز در افرادی که هر روز حداقل به مدت 90 دقیقه کار می کنند، سبب کاهش آسیب های عضلانی می شود. مصرف این مکمل هیچ تأثیری بر توانایی و سرعت کاری آن ها نداشت.

2- آرامش بخش و تسکین دهنده ی اعصاب

 در پژوهشی که سال 2014 انجام شده است اثر گیاه به لیمو بر سلول های تحت استرس اکسیداتیو بررسی شد. نتایج  نشان دادند که این گیاه قادر است در غلظت های بهینه ی (25 و 50 میکرومولار) سلول های شبه نورونی PC12 را از مرگ سلولی حفاظت کند. استرس اکسیداتیو عامل اصلی تخریب نورونی در بسیاری از اختلالات عصبی است. استرس اکسیداتیو مثل آسیب بهDNA ، افزایش اکسیداسیون لیپید و پروتئین است که عامل اصلی بیماری های تخریب نورونی هستند. بنابراین استفاده از داروهای گیاهی با خاصیت آنتی اکسیدانی برای کاهش استرس اکسیداتیو و درنتیجه کاهش تخریب نورونی می تواند یکی از راهکارهای درمان این اختلالات عصبی باشد. مطالعه ی حاضر شواهدی را فراهم می کند که بیان کننده ی خاصیت دارویی گیاه به لیمو در اختلالات عصبی است. در پژوهش دیگری روی موش های آزمایشگاهی مشخص شد، عصاره ی آبی به لیمو با سازوکاری شبیه بنزودیازپین، در موش ها اثر آرام بخشی دارد.

3- ضد تشنج

 در پژوهشی اثر ضدتشنجی عصاره ی به لیمو در موش های آزمایشگاهی بررسی شد و نشان داد که عصاره ی به لیمو فعالیّت ضد تشنجی دارد. این فعالیت به سبب وجود فلاونوئیدها و الکالوئیدهای در آن است. عصاره ی این گیاه اثر مهاری گابا(GABA) را تقویت می کند که ممکن است به فعال شدن گیرنده های بنزودیازپین مربوط شود. براساس یافته های پژوهش دیگری که در مجله ی International Journal of Preventive Medicine در سال 2016 منتشر شد فلاونوئیدها زمان تشنج را به تأخیر انداخته و مدت زمان آن را کاهش می دهند.

4- برطرف کننده تپش قلب

 پژوهشی روی موش های آزمایشگاهی نشان می دهد، عصاره ی به لیمو می تواند به طور وابسته به دوز و مقطعی به کاهش فشار خون کمک کند و در نهایت می تواند اثر این گیاه بر کاهش اضطراب را نشان دهد. نتایج نشان داد که خاصیت تنظیم کنندگی فشار خون در این گیاه به دلیل وجود فلاونوئیدهای آن است. نتایج این پژوهش در مجله ی Latin American Journal of Pharmacy در سال 2010 منتشر شده است.

5- بهبود عملکرد گوارش

 پژوهش ها نشان می دهد که چای یا دمنوش به لیمو به دلیل داشتن خاصیت ضد انقباضی (ضد اسپاسم) به آرام کردن معده کمک کرده و از ایجاد نفخ و سوء هاضمه جلوگیری می کند. در پژوهشی اثرات ضد انقباضی عصاره ی آبی به لیمو روی موش های آزمایشگاهی بررسی شد. این گیاه به طور گسترده در کشورهای جنوب آمریکا برای درمان اختلالات گوارشی و هضم آسان غذا استفاده می شود. خاصیت ضد انقباضی عصاره ی به لیمو به دلیل فعال شدن کانال های K+ است. عصاره ی  به لیمو انقباض ناشی از تولید مقدار زیاد –(+K) را آرام می کند. در غلظت های پایین، عصاره ی به لیمو مانع از متابولیسم هوازی می شود. فلاونوئید ویتکسین مسئول این خاصیت به لیمو است. 

6- آنتی باکتریال

محققان در پژوهشی در سال 2013 ، اثر آنتی باکتریال عصاره های اتانولی و آبی به لیمو را بررسی کردند. نتایج این پژوهش که در ژورنال Annals of Biological Research  منتشر شد نشان داد این گیاه خاصیت آنتی باکتریال دارد و اثر ضد باکتریایی عصاره اتانولی برگ آن در برابر باکتری های گرم مثبت، قوی تر از اثر آن بر باکتری های گرم منفی است.

نام تجاری گیاه:

                                          Persian lime               

نام علمی گیاه:

                                            Citrus latifolia Tan.

تاریخچه:

 لیموی ایرانی به احتمال زیاد حاصل تلاقی دو گونه ی Citrus aurantiifolia  و Citrus limon است.

منشاء صحیح این گیاه شناخته شده نیست اما احتمال می رود بومی ایران باشد. در برخی منابع آمده است که در اواسط دهه ی 1800 میلادی از ایتالیا (یعنی سرزمینی که گفته می شود لیموترش از سال 1824 در آنجا کشت می شد) به برزیل وارد شد. برخی معتقدند لیموی ایرانی از طریق تاهیتی به ایالات متحده برده شد.

پس از جنگ جهانی اول، لیموی ایرانی جایگاه خود را در تجارت گیاهان یافت. البته در ابتدای کار، تاجران و مردم این گیاه را نمی پذیرفتند مثلا کانادایی ها تا مدتی این لیمو را قبول نمی کردند چون به لیموی مکزیکی عادت کرده بودند. در دهه ی 1930 بسیاری از پرورش دهندگان مرکبات در فلوریدا که به فکر کسب درآمد بیشتر بودند، لیمو ترش را کشت کردند و در سال 1949 استفاده از این گیاه گسترش یافت. اکنون این گیاه در بسیاری از نقاط دنیا از جمله ایالات متحده ی آمریکا، برزیل و استرالیا کشت می شود.

دانستنیها:

• جهت رفع چربی مو، آن را با آب لیموترش و بعد آب معمولی می شویند. 
• ابن سینا پزشک معروف ایرانی، آب لیمو را بهترین دارو برای تشنج های ناشی از تب می‌دانست و یرقان را هم با لیمو معالجه می‌کرد.
• از لیموترش در رایحه درمانی برای کاهش اضطرابِ پس از عمل جراحی استفاده می شود. 

:خواص  

1) آنتی اکسیدان...

2) کاهش وزن ...

نام تجاری گیاه:

                         Ginger            

نام علمی گیاه:

Zingiber officinale Roscoe

 تاریخچه:

منشأ زنجبیل مناطق گرمسیری  آسیا است و نوعی از زنجبیل که در هندوستان می روید بیشترین تنوع ژنتیکی را دارد.

این گیاه در سده ی نخست پس از میلاد از هندوستان به اروپا صادر و قرن سیزدهم کاربردش در آشپزی شناخته شد.

چین و هندوستان نخستین کشورهایی بودند که از خواص دارویی زنجبیل استفاده کردند. در متون سانسکریت به خواص دارویی این گیاه اشاره شده است و در چین هم آن را برای

بهبود سوءهاضمه، اسهال و تهوع و همچنین برای درمان آرتریت، کولیت و بیماری های قلبی استفاده می کردند. داروسازان قرون وسطی زنجبیل را، برای رفع تهوع و نفخ پیشنهاد می کردند.

• زنجبیل در طب قرون وسطی جایگاه خاصی داشت و از آن برای درمان تهوع و نفخ استفاده می‌شد.
• در چین، ریشه و ساقه ی زنجبیل را برای آفت‌کشی و دفع شته و هاگ‌های قارچی استفاده می کنند.
• هم اکنون حدود ۸۰ درصد زنجبیل مورد نیاز جهان از چین تأمین و صادر می‌شود.

خواص :

1- آنتی اکسیدان....

 نام تجاری گیاه:

Cranberry

نام علمی گیاه:

Vaccinium macrocarpon Aiton
 تاریخچه:

کرن بری یکی از 3 میوه ی بومی آمریکای شمالی است.

نخست، فقط از نواحی شمال شرقی آمریکا برداشت می شد

اما پس از آن در دیگر نقاط شمال آمریکا مثل ویسکانسین و شمال غربی اقیانوس آرام و شیلی هم پرورش داده شد.

در حدود سال 1550 میلادی، بومیان آمریکا تنها کسانی بودند که این میوه را استفاده می‏ کردند.

بومیان، با ترکیب کرن بری له شده با گوشت گوزن غذایی به نام پِمیکانا تهیه می کردند.

آنان، این میوه را توت شگفت انگیز (wonder berry) می نامیدند. در سال 1620 میلادی مهاجران و مسافران موارد مصرف کرن بری را از بومیان آموختند. مهاجران آلمانی و هلندی این میوه را "کرنی- بری"(crane-berry) یا توت مرغ ماهیخوار، نامیدند.

این نامگذاری، به سبب شباهت رنگ شکوفه‏ های کرن بری با سر و گردن مرغ ماهیخوار یا علاقه ی این پرنده به خوردن آن بود. سرانجام  این واژه کوتاه به cranberry تبدیل شد. 

دانستینی ها:

• بومیان آمریکایی از رنگ قرمزِ کرن بری برای رنگ آمیزی فرش، پتو و لباس استفاده می کردند.
• نخستین بار در سال 1683 مهاجران، آب کرن بری را تهیه و مصرف کردند.
• کشت و پرورش میوه ی کرن بری در مقیاس انبوه و به صورت تجاری از دهه ی 1800 میلادی به بعد آغاز شد.

خواص :

1- بهبود عملکرد مجاری ادراری

در گذشته تصور می شد کرن بری با اسیدی‏تر کردن ادرار خطر ابتلا به عفونت‏ های ادراری را کاهش می دهد و از دستگاه دفع ادرار در برابر باکتریهایی مانند اشرشیاکُلی (E.coli) محافظت می کند. بر اساس مطالعات، کرن بری حاوی موادی است که از چسبیدن باکتری به جدار دیواره ی دستگاه ادراری جلوگیری می کند. دو نظریه ی مختلف در این‏ باره وجود دارد. برپایه ی نظریه ی اول؛ آنتی اکسیدانهای کرن بری باکتری را تغییر می دهند به گونه ای که باکتری نمی تواند به دیواره ی دستگاه ادراری بچسبد. برپایه ی دومین نظریه؛ کرن بری پوششی لغزنده روی دیواره ی دستگاه ادراری می سازد و از چسبیدن باکتری روی دیواره جلوگیری می کند. نتایج بررسی مصرف روزانه حدود 50 میلی لیتر آب کرن بری به مدت 6 ماه، در زنان دارای سابقه ی عفونت ادراری نشان داد که بازگشت بیماری در آنان نسبت به دیگر زنان بیمار که آب کرن بری مصرف نکرده بودند، 20درصد کمتر است. بررسی دیگری نشان داد، احتمال وجود باکتری و گلبولهای سفید خون در ادرار افراد مسنی که محصولات کرن بری مصرف می‏ کنند، 50 درصد کاهش می یابد.

2- بهبود عملکرد قلب و عروق

تحقیقات نشان می دهد که آنتی اکسیدانهای کرن بری اکسیداسیون LDL را مهار می کند و  از خطر ابتلا به بیماریهای قلبی ـ عروقی می‏ کاهد. براساس این مطالعه، پس از مصرف 500 میلی لیتر آب کرن بری، ظرفیت آنتی اکسیدانی پلاسما به طور چشمگیری افزوده می شود. نتایج آزمایشی مشابه نشان دهنده ی افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی پلاسما در مردان و زنان داوطلب پس از مصرف روزانه 660 میلی لیتر آب کرن بری به مدت 10 هفته بود. براساس مطالعه ای دیگر در شرایط آزمایشگاهی که نتیجه ی آن سال 2002 در نشریه ی Food science and Nutrition منتشر شد، فلاونوئیدهای کرن بری (شامل 3 گروه آنتوسیانینها، فلاونول و پروآنتوسیانیدین ها) اکسیداسیون LDL را مهار و به این ترتیب از تجمع و چسبندگی پلاکتها جلوگیری می کنند. این فلاونوئیدها آنزیمهای دخیل در متابولیسم چربی و لیپوپروتئین را هم مهار می کنند که در نهایت منجر به کاهش کلسترول بدِ خون و کاهش خطر ابتلا به بیماریهای قلبی عروقی می ‏شود. 

3- بهداشت دهان و دندان

براساس مطالعات، مصرف کرن بری و محصولات حاویِ آن عفونت‏ های باکتریایی در دهان، خطر ابتلا به پوسیدگی دندان و بیماری‏ های لثه را می کاهد و از تشکیل پلاک دندانی جلوگیری می‏ کند. بر پایه ی مطالعات در شرایط آزمایشگاهی، مصرفmg/ml 2/5 عصاره ی کرن بری، از تجمع 58 درصد از 84 جفت باکتری دهان و دندان تست شده در این آزمایش جلوگیری می کند و به این ترتیب از خطر ابتلا به بیماری‏ های دهان و دندان می کاهد. کرن بری از رشد و تکثیر پاتوژن‏ های بیماری‏زای لثه مانند Porphyromonas gingivalis، Tannerella forsythia و Treponema denticola و همچنین از تشکیل بیوفیلم دندانی (تجمع باکتری ها روی سطح دندان) و چسبیدن باکتری ها به سطح سلول های دهان و دندان جلوگیری می‏ کند. یک مطالعه‏ ی بالینی اولیه نشان داد که مصرف دهان شویه‏ ی حاوی عصاره ی کرن بری 2 بار در روز، به مدت 6 هفته، از تعداد باکتری‏ های استرپتوکوکوس دهانی به مقدار قابل توجهی کاست. برمبنای مطالعه ای دیگر، فلاوانول و پروآنتوسیانین های کرن بری از تشکیل بیوفیلم دندانی و پوسیدگی دندان ناشی از باکتری استرپتوکوک موتانس و Porphyromonas gingivalis جلوگیری می کنند. کرن بری التهاب ناشی از پاتوژنهای بیماری زا را کاسته و تخریب بافت دندان را هم کاهش می دهد.

4- بهبود عملکرد دستگاه گوارش

تحقیقات نشان می دهد که کرن بری از چسبیدن پاتوژنهای هلیکوباکتر به دیواره ی معده جلوگیری می کند. برپایه ی مطالعات آزمایشگاهی، کرن بری از چسبیدن باکتری پیلوری به سلول های مخاط معده جلوگیری می کند و خطر ابتلا به بیماری و یا سطح مصرف آنتی بیوتیکها برای درمان را کاهش می دهد. مطالعه ای در موسسه ی تحقیقات سرطان پکن نشان داد، کرن بری در پیشگیری از چسبندگی هلیکوباکتر پیلوری به بافت معده موثر است. در یک مطالعه ی تصادفی کنترل شده ی دوسوکور، 189 فرد بالغ مبتلا به هلیکوباکترپیلوری روزانه 500 میلی لیتر آب کرن بری مصرف کردند. پس از 90 روز نتایج فوق‏ العاده بود و تست وجود هلیکوباکتر در 14 درصد افراد شرکت کننده که آب کرن بری مصرف کرده بودند، منفی بود. در حالی که این روند در گروه دارونما فقط 5 درصد بود. 

 نام تجاری گیاه:

Cinnamon

نام علمی گیاه:

Cinnamomum verum

تاریخچه:

هزاران سال است که انسان از دارچین استفاده می کند و پوست درختچه ی آن را برای ادویه بکار می برد. 

مستندات نشان می دهد این گیاه از دوران باستان استفاده می شده و بازرگانان عرب آن را به اروپا وارد کرده اند.

بازرگانان عرب دارچین را از مسیرهای زمینی به بندر اسکندریه در مصر منتقل می کردند،

که توسط بازرگانان ونیزی (خرید و فروش دارچین در اروپا در اختیار ایشان بود) خریداری می شد.

اعراب به مدت تقریبا 3000 سال نبض تجارت ادویه از جمله دارچین، (از 1500 پیش از میلاد تا 1500پس از میلاد) را در اختیار داشتند. ونیز مهمترین مرکزِ واردات ادویه به اروپا محسوب می شد. 

دانستنی ها :

خواص :

1- تقویت کننده ی سیستم ایمنی بدن

پژوهش ها نشان می دهد که دارچین غنی از پلی فنول و پروآنتوسیانیدین است. خواص ضد باکتریایی و ضد ویروسی عصاره ی دارچین به تقویت سیستم ایمنی بدن کمک می کند. در پژوهشی تأثیر عصاره ی دارچین روی موش های آزمایشگاهی بررسی شد. عصاره ی دارچین در دوزهای 10میلی گرم بر کیلوگرم و 100 میلی گرم بر کیلوگرم مصرف شد. نتایج نشان داد که دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم فقط باعث افزایش سطح سرم ایمنوگلبولین شد در حالی که دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم مرگ و میر پاستورلا مالتوسیدا (باکتری گرم منفی) را به میزان 17 درصد کاست. این نتایج همچنین باعث افزایش ضریب بیگانه خواری، چسبندگی نوتروفیل، سطح سرم ایمونوگلوبولین و ارزش تیتر آنتی بادی شد.

2- ضد التهاب و تسکین دردهای عضلانی

پژوهش ها نشان می دهد که خاصیت ضد التهابی دارچین به دلیل وجود ترکیب سینامالدئید آن است. سینامالدئید فعالیت فاکتور KB در سلول های ایمنی را مهار می کند. پژوهش ها نشان می دهد که ترکیبات سینام آلدهید، اوژنول و ترکیبات ترپنی دارچین مسکن و آرام بخش است. اوژنـول، متابوليسم آراشيدونيک اسيد و آزادسـازی هیستامين و در نتيجه التهاب را مهار می کند. ترکیبات ترپنی هم مهارکننده ی متابولیسم اسید آراشیدونیک و آنزیم نیتریک اکساید هستند. در نتیجه، دارچين و تركيبـات آن می توانند روی سيـستم اعـصاب مرکزی اثر گذاشته و سبب كاهش درد شوند. تحقیقات نشان می دهد که اوژنولِ دارچين خاصيت مهار كنندگی آنزيم نيتريک اكـسايد سنتتاز را دارد و از طریق رها سازیNO  که يك ميانجی شناخته شده ی درد است، موجب مهار دردهای حاد و مزمن می شود. در تحقیقات ثابت شده است که اوژنول اثر ضد درد دارد. بر مبنای تحقیقاتی دیگر، اوژنول سبب مهار ورود كلسيم بـه داخل سـلول می گردد و از اين راه باعث مهار رهاسازی نوروترانسميترهای دخيل در انتقال پيام درد از پايانه ی فيبرهای آوران درد در شاخ خلفی نخاع می‏ شود. پژوهشها روی لينالول از تركيبات منوترپنی دارچین، نـشان می دهد كـه ايـن تركيـب بـا اثـر روی رسپتورهای اوپيوئيدی، اثـر ضـد درد ایجاد می کند. همچنين لينالول با باز كردن كانالهای پتاسيمی سبب ايجاد پتانسيل مهاری در نورون های سيستم عصبی مركزی می شود.

3- تنظیم قند خون

پژوهش ها نشان می دهد که دارچین آنزیم های گوارشی متعددی مانند آلفا گلوکوزیداز، سوکراز و آمیلاز پانکراس را مهار می کند. دارچین، از طریق مهار این آنزیم ها، ورود گلوکز به جریان خون را کاهش داده و از ترشح بیش از حد انسولین جلوگیری می کند. ترکیب متیل هیدروکسی چالکون پلیمر (MHCP) اثرات ضد دیابتی دارد و با تقلید از عمل انسولین بر سلول های چربی عمل می کند. اثر دارچین بر جذب گلوکز و گلیکوژن وابسته به دوز مصرفی است. مطالعات انسانی نشان می دهد پس از مصرف دارچین سطح قند خون کاهش می یابد که گاه بر متابولیسم چربی ها هم تأثیرگذار است. در سال 2006 پژوهشی در نشریه ی مراقبت دیابت منتشر شد. برپایه ی این پژوهش، مصرف دوزهای مختلف دارچین (1، 3 و 6 گرم) در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 به مدت 40 روز باعث بهبود سطح قند خون ناشتا و همچنین چربی خون در این افراد شد. پژوهش دیگری توسط لو و همکاران در سال 2012 انجام شد. در این تحقیق به 66 فرد مبتلا به دیابت نوع 2، 120 میلی گرم و یا 360 میلی گرم عصاره ی دارچین همراه با سولفونیل اوره(داروی خوراکی دیابت) به مدت 3 ماه داده شد. نتایج نشان داد که سطح HbA1c و قند خون در گر.هی که دارچین دریافت کردند به طور چشمگیری کاهش یافت. یافته های تحقیقاتی حاکی از آن است که مصرف دارچین در کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 موثر است. براساس یافته های منتشر شده در مجله ی تحقیقات بالینی، مصرف دارچین تا 6 گرم در روز گلوکز سرم، تری گلیسیرید، کلسترول LDL و کلسترول کل را در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 کاهش می دهد.

 4- افزایش میل جنسی

در پژوهشی اثر عصاره ی دارچین بر ساختار بافت بیضه و تعداد سلول های جنسی در موش های کوچک آزمایشگاهی بررسی شد. عصاره ی هیدروالکلی دارچین در دوزهای مختلف (50 ،100، 200 و 400 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در مدت 48 ساعت) تهیه و به روش درون صفاقی به مدت 20 روز به گروه های تیمار تزریق شد. نتایج نشان داد که میزان اسپرماتوسیت‌های اولیه و اسپرماتوزوئیدها در دوزهای 100، 200 و 400 میلی‌گرم بر کیلوگرم نسبت به گروه شاهد تفاوت معنی‌داری داشت. همچنین غلظت هورمون های LH و FSH با افزایش دوز تزریقی افزایش یافت و بیشترین افزایش در دوزهای 200 و 400 میلی گرم بر کیلوگرم بود. یافته‌های این مطالعه نشان‌دهنده ی تأثیر مثبت عصاره ی دارچین بر سیستم تولید ‌مثل جنس نر، به دلیل افزایش معنی‌دار در تعداد سلولهای جنسی است. در بخش زیست شناسی دانشگاه بغداد پژوهش دیگری انجام شد و تأثیر دارچین بر باروری موش های نر به آزمایش گذاشته شد. نتایج این مطالعه نشان داد که مصرف 0/1 میلی لیتر عصاره ی آبی دارچین به مدت 30 روز، بر تحرک و غلظت اسپرم ها به میزان چشمگیری می افزاید. به طوری که بر غلظت آن، از  (ml/106X1 .2) در گروه شاهد به (ml/106X4 .3) در موش های تیمار شده افزوده شد. همچنین درصد اسپرم های زنده از 89/2 درصد در گروه های شاهد به 92/8 درصد در موش های نر تیمار شده افزایش یافت. برپایه ی نتایج این مطالعه، مصرف روزانه ی عصاره ی آبی دارچین به مدت 30 روز باعث بهبود کیفیت اسپرم ها و بهبود عملکرد تولید مثل در موش ها می شود.

5- تنظیم فشار خون

پژوهشی، منتشر شده در مجله ی آمریکایی تغذیه در سال 2006 ، نشان می دهد، دارچین به کاهش فشار خون سیستولیک و دیاستولیک، به خصوص در افراد مبتلا به دیابت کمک می کند. برمبنای این پژوهش، مصرف روزانه نصف قاشق چای خوری دارچین به کاهش سطح فشار خون کمک می کند. در یک کارآزمایی بالینی بر روی 58 فرد مبتلا به دیابت نوع 2 نشان داده شد که مصرف روزانه 2 گرم دارچین فشار خون و قند خون را کاهش می دهد. مطالعه ی دیگری در سال 2006 مشخص کرد که دارچین فشار خونِ موش های مبتلا به فشار خون بالا را کاهش می دهد. پژوهشی بالینی در دانشگاه تورنتو بین سال های 2000 تا 2012 نشان می دهد که مصرف کوتاه مدت دارچین فشارخون سیستولیک را تا 5 میلی متر جیوه و فشار خون دیاستولیک را به طور متوسط تا 2/6 میلی متر جیوه کاهش می دهد. در پژوهشی دیگر، مصرف روزانه 1200 میلی گرم دارچین در 59 فرد مبتلا به دیابت نوع 2، پس از 12 هفته فشار خون سیستولیک را تا 3/4 میلیمتر جیوه کاهش داد. 

6- ضد سرطان

پژوهشی نشان می دهد که سینامالدئید دارچین خاصیت ضد سرطانی دارد. براساس نتایج این پژوهش، دوزهای مختلف دارچین می توانند رشد سلول های سرطان دهانه رحم را تغییر دهند. آنتی اکسیدان های دارچین از بدن در برابر آسیب DNA، جهش سلولی و رشد تومورهای سرطانی محافظت می کنند. برپایه ی نتایج این پژوهش ها، دارچین سلول های سرطانی را به خود تخریبی یا مرگ سلولی هم تشویق می کند.